پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ نمایندگان مجالس دوره پهلوی حق هیچ گونه اظهار نظری نداشتند و کار آنها خلاصه بود به تملق‌گویی و تصویب آنچه شاه بر آن صحه گذاشته بود. روزنامه‌هایی که اخبار جلسات مجلس را بازتاب می‌دادند سند محکمی بر این وضع هستند؛ چراکه بخش بزرگی از سخنان نمایندگان بر تعریف و تمجید از شاه و خاندان سلطنت و احسنت‌گویی دربرابر تمجید باقی همکاران خود متمرکز بود. عمیدی نوری نیز دراین‌باره چنین آورده است: «از این مجلس هم دلم به هم می‌خورد. هر وقت که می‌خواهد جلسه تشکیل شود باید دید چه کسی توانسته یک سوژه تازه برای دعاگویی و بیان تملق پیدا کرده باشد که پشت تریبون رفته آن را ادا نماید. از بس دعاگویی به آریامهر شده دیگر گوش آدم سنگینی می‌کند».1
