مشروطیت نه تنها به تغییر نظام سلطنت استبدادی به سلطنت مشروط منجر شد، بلکه مشارکت بیشتر مردم در نظام سیاسی را بشارت می‌داد، اما چه شد که به جای تحقق این بشارت، سلطنت استبدادی با شدت بیشتری به حیات سیاسی ایران بازگشت؟

در برخی رسانه‌ها، سلطنت پهلوی، دوره ملی‌گرایی و احیای شکوه تاریخ باستان ایران معرفی می‌شود و همراه این القائات، تصاویری از حضور رضاخان در تخت جمشید یا جشن‌های 2500ساله به نمایش درمی‌آید، اما هیچ‌گاه به این پرسش پاسخ داده نمی‌شود که چرا با وجود این ملی‌گرایی، هویت ملی تحقیر و دستاوردهای مشروطه با استبداد منور نابود شد؛ پرسشی که از تناقضی نهفته خبر می‌دهد و ما را به مفهوم «ناسیونالیسم بی‌جاساز» رهنمون می‌سازد

مسجد گوهرشاد یکی از نقاط تاریک دوران حکمرانی رضاشاه در مبارزه با ارزش‌ها و اعتقادات دینی مردم ایران است؛ حادثه‌ای که در تیرماه 1314ش در مشهد اتفاق افتاد و یکی از جدی‌ترین مبارزات مردمی علیه سیاست‌های ضددینی رضاشاه به‌شمار می‌‎آید، اما ماجرا پیش از حادثه مسجد گوهرشاد آغاز شده بود

پس از کودتای 3 اسفند 1299، بودند روحانیانی که در فصول مهم تاریخی، در مقابل رضاخان ایستادند، اما این ایستادگی‌ها با بسیج عمومی و قیام همراه نبود. نخستین باری که روحانیان به رویارویی با گفتمان پهلوی اول دست زدند و همراه قشرهای مختلف مردم، متعرض اقدامات او شدند نه سال 1314 (قیام مسجد گوهرشاد)، بلکه مهر 1306 بود که چرایی و چگونگی شکل‌گیری آن اهمیت بسیار دارد