پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ در سال 1344، هویدا، نخست‌وزیر وقت، طرحی را درباره اجرای برنامه تعطیلات تابستانی در تمام ادارات دولتی مطرح کرد که با واکنش‌های مختلف کارمندان و مقامات دولتی روبه‌رو شد، اما در این میان، نظر یک کارمند ساده حسابداری که در روزنامه «اطلاعات» منعکس شده است، گوشه‌ای از وضعیت کارمندان آن دوره را آشکار می‌سازد:
یک کارمند ساده حسابداری در مورد مرخصی گفت: من با مرخصی مخالفم؛ زیرا زندگی من با حقوق و مزایای اداری در حدود بخور و نمیر پیش می‌رود. یکی از ضررهای مرخصی این است که اضافه کار و پاداش من قطع خواهد شد.
ضرر دیگر این است که در مقابل این کاهش درآمد، توقع خرج اضافی هم پیدا می‌شود؛ چون زن و بچه در موقع مرخصی هوس رفتن به کنار دریا یا ییلاق یا مسافرت‌های دیگر می‌کنند؛ به همین جهت من در چند سال اخیر جز یک بار که برای معالجه مرخصی گرفتم، از مرخصی قانونی خود استفاده نکردم.
پیشنهاد من این است که مرخصی در ماه‌های محدودی داده شود و متقابلا دولت هم به کارمند ساده که نمی‌تواند و یا مایل نیست به مرخصی برود، مرخصی او را بخرد و با این کار کمکی به زندگی این عده به عمل آورد و الا اگر مرخصی اجباری باشد، زندگی ما مختل خواهد شد.
