در برخی رسانه‌ها، سلطنت پهلوی، دوره ملی‌گرایی و احیای شکوه تاریخ باستان ایران معرفی می‌شود و همراه این القائات، تصاویری از حضور رضاخان در تخت جمشید یا جشن‌های 2500ساله به نمایش درمی‌آید، اما هیچ‌گاه به این پرسش پاسخ داده نمی‌شود که چرا با وجود این ملی‌گرایی، هویت ملی تحقیر و دستاوردهای مشروطه با استبداد منور نابود شد؛ پرسشی که از تناقضی نهفته خبر می‌دهد و ما را به مفهوم «ناسیونالیسم بی‌جاساز» رهنمون می‌سازد
