حزب مردم در اردیبهشت ۱۳۳۶ش موجودیت خود را اعلام کرد. رهبر این حزب تا پایان حیات سیاسی آن
امیراسدالله علم بود. یک سال بعد دومین حزب دولتی توسط نخست‌وزیر وقت،
منوچهر اقبال، تأسیس شد (۱۳۳۷ش). اعضای این حزب بیشتر از میان وزرا، نمایندگان مجلس و مقامات وقت بودند و نقش حزب اکثریت را در مقابل اقلیت (حزب مردم) بازی می‌کردند. این دو حزب در ظاهر تلاش می‌کردند نظام دو حزبی را به فرمان محمدرضا پهلوی در ایران به نمایش بگذارند. چون فلسفه وجودی هر دو حزب حکومت‌ساخته مردم و ملّیون «پیروی از منوّیات شاهانه» بود، رهبران هر دو حزب نیز از تخریب چهره رقیب خود نزد شاه کوتاهی نمی‌کردند. در حقیقت نحوه تقرب به «ذات ملوکانه» خود جایی برای رقابت دو طرف بود. ساواک در 18 شهریور 1336 دراین‌باره گزارش داده است:
«روز گذشته آقای علم در کلوپ حزب مردم به دکتر ریاحی و دکتر صالحی، پزشکان وزارت بهداری، اظهار داشته که از این پس علنا با دولت مخالفت خواهند کرد و چنانچه دولتی‌ها بخواهند ذهن اعلیحضرت همایون شاهنشاه را نسبت به اعضای حزب مشوب نمایند، آنها هم اشخاصی را در اختیار دارند که به مقام شامخ سلطنت نزدیک بوده و می‌توانند به شرف عرض ملوکانه برسانند که اظهارات مخالفین خلاف واقع می‌باشد».1
