[1] یحیی آریابخشایش، حضور ایران در ورسای، فروغی و کنفرانس صلح پاریس،
ایران، ش7236، (2 دی، 1398).
[2] حسین سلیمی،
نگرشی نو به تاریخ روابط بین‌الملل، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، 1393، ص
245-246.
[3] سیروس محبی و سعیده سادات احمدی، برری عوامل شکست نمایندگان ایران در راهیابی به کنفرانس صلح ورسای، پژوهشنامه علوم سیاسی، سال 12، شماره 1، 1395، ص173.
[4] اولیور باست، ایران و کنفرانس صلح ورسای، ترجمه: مرکز اسناد تاریخ دیپلماسی، فصلنامه تاریخ روابط خارجی، سال اول، شماره1، 1378، ص50.
[5] سیروس محبی و سعیده سادات احمدی، پیشین، ص172.
[6] سیروس غنی،
ایران برآمدن رضاخان و برافتادن قاجار و نقش انگلیسی‌ها، ترجمه: حسن کامشاد، تهران، انتشارات نیلوفر، 1392، صص 39-44.
[7] ویلیام جی. اولسون،
روابط ایران و انگلستان در جنگ جهانی اول، ترجمه: حسین زنگنه، تهران، نشر شیرازه، 1380، ص377.
[8] سیروس محبی و سعیده سادات احمدی، پیشین، ص181.
[9] حسین آبادیان،
جنگ جهانی اول تا کودتا (1293-1299)، تهران، موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، 1390، ص456-461.
[10] Nasrollah S. Fatemi,
Diplomatic History of Persia, 1917-1923: Anglo-russian Power Politics in Iran, NewYork, Russel f. Moore, 1952, p.16
[11] ایرج ذوقی،
تاریخ روابط سیاسی ایران و قدرت‌های بزرگ 1900-1925، تهران، شرکت انتشاراتی پاژنگ، 1368، ص262.
[12] پژمان فیروزبخش و محمدافشین وفایی،
یادداشت‌های محمدعلی فروغی از سفر کنفرانس صلح پاریس، تهران، نشر سخن، 1394، ص60.
