پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ با نگاه به روزنامه‌های دهه‌های 1340 و 1350ش به روشنی نبود برنامه‌ریزی در کشور عیان می‌شود. در شرایطی که کشور از نظر محصولات کشاورزی به‌شدت به خارج نیازمند بود هر روز در صفحه حوادث و شهرستان‌های دو جریده «اطلاعات» و «کیهان» خبرهایی از آتش گرفتن یا نابودی انبارهای گندم منتشر می‌شد و بعضا هفته‌ای نبود که هر روز در آن خبری این‌چنینی که صد تُن گندم در فلان شهرستان و دویست تُن گندم در شهرستان یا روستای دیگر تلف و نابود شد، منتشر نشود. به دلیل نبود وسایل حمل و نقل نیز خسارت‌های زیادی به محصولات کشاورزی وارد می‌شد که همگی از بی‌برنامگی ناشی بود؛ برای نمونه در 19 شهریور 1356 «تهران‌اکونومیست» نوشته است:
«تنها از بابت معطل شدن پنج فروند کشتی حامل گندم و نداشتن آمادگی برای تخلیه آنها حدود 650 هزار دلار بابت زیان دیرکرد تخلیه کشتی‌های حامل گندم پرداخت شده است. علت اصلی این مسئله که در مورد کالاهای دیگر چون سیمان و مواد فله‌ای نیز دیده می‌شود، آماده نبودن صاحبان کالا به تخلیه کالای خود و حمل آن به انبارها و نقاط مصرف بوده است که خود دلیل دیگری بر ضرورت تدوین یک برنامه زمان‌بندی‌شده دقیق برای واردات کالاست تا به این ترتیب کالاها بدون برنامه و یکجا وارد بنادر نشوند».
[1]
