متن پی‌آمده، دل‌نگاشته بانو قدسیه سرخه‌ای، همسر زنده‌یاد آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی، در سالروز رحلت شویِ گرامی خویش است. اشارات تاریخی و نیز تذکارهای اخلاقی آموزنده این نوشتار، موجب گشت تا در یازدهمین سالگرد رحلت آیت‌الله، آن را به شما تقدیم داریم. امید آنکه تاریخ‌پژوهان انقلاب اسلامی و عموم علاقه‌مندان را مفید و مقبول آید

 
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ سلام علیکم. خوش آمدی. حالتان چطور است؟ الان ساعت 5 صبح است. امروز چه زود به سراغم آمده‌ای. چه لباس‌های زیبایی، چقدر به شما می‌آید. از اینکه به یادم هستی، خیلی ممنونم. همیشه می‌گفتی: بهترین تفریحم زمانی است که با رفقا و دوستان و خانواده می‌گذرانم. حالا با چه کسانی جمع هستید؟ پدر و مادر مرا می‌بینی؟ سلام مرا برسان و به مادرم بگو، چه خوب نصیحتش را گوش دادم. مدام به گوشم می‌خواند: «قدر همسرت را بدان. غمخوارش باش». به او بگو در همه سال‌هایی که با تو زندگی کردم، لحظه‌ای تنهایت نگذاشتم و نبودن‌هایت را تحمل کردم. مثل این روزها که رفته‌ای و مرا با دنیایی از خاطره‌ها، در میان حلقه‌های اشکِ بی‌امان تنها گذاشته‌ای. مانند همان روزها که در زندان بودی. خاطره‌ها، مانند فیلمی از نظرم می‌گذرند، اما آن روزها، امید به دیدن دوباره‌ات داشتم. راستی شما مشتاق‌تر به من هستی، یا من به شما؟
روزی که به من خبر رسید از زندان آزاد می‌شوی، نمی‌دانستم از خوشحالی چه کنم! همه اعضای خانواده‌مان، در خانه ما جمع شدند. بچه‌ها سر از پا نمی‌شناختند. من نتوانستم منتظر بمانم، تا شما را بیاورند. به طرف اوین راه افتادم. در مسیر با خودم حرف می‌زدم و تمرین می‌کردم که وقتی شما را دیدم، چه بگویم که غم از دلتان برود، از مملکتمان، از امام، از رفقا؛ اما شرط کردم از غم آن روزهای دوری چیزی نگویم، که خیالت از ما راحت باشد، اما شنونده خوبی باشم که چه بر شما گذشته، در آن تاریکی و تنهایی. می‌دانم مثل همیشه می‌گویی: من شما را به خدا سپردم، شما حواستان به بچه‌ها باشد. من هم شما را دعا می‌کنم. به اوین رسیدیم و شنیدم که شتابان به طرف خانواده‌ات آمده‌ای. عجیب است. چند بار باید تکرار شود؟ هر وقت من به طرفت می‌دویدم، شما مشتاق‌تر بودی. این را از روح آزادت می‌دانم. پرنده بودی!
روزی که در حرم امام رضا(ع) آن اتفاق افتاد، یادت هست؟ در بیمارستان قلب بستری بودی. من و بچه‌ها، مثل پروانه دورت می‌چرخیدیم. بعد از ظهر، چند لحظه خوابت برد. یک‌باره از جا پریدی، پریشان بودی، گفتی: «حالم خوب نیست. الان در خواب دیدم که در حرم امام رضا(ع) زیارت می‌خوانم، که یک باره دیدم دست‌وپایی است که به این طرف و آن طرف پرتاب می‌شود!...». شاید نیم ساعت بیشتر طول نکشید که خبر رسید در حرم بمبی منفجر شده و همان رؤیا تعبیر شد! این اما، برای من عجیب نبود. قبلا هم از شما دیده و شنیده بودم. گاهی که روزگار و راه انقلاب تنگ می‌شد، به دوستانتان می‌گفتید: «ای کاش حرف‌هایی که اول انقلاب زدم، ضبط می‌شد تا یادتان بماند و این مشکلاتِ راه پیش نیاید». می‌دانستم که این بصیرت، ساده به دست نیامده است. همیشه از خدا می‌پرسیدم: خدایا این مرد چقدر روی خودش کار کرده که این طور رهاست؟ روزی که رئیس خبرگان شدید، تلفن‌های شادباش دیگران را پشت سر هم جواب می‌دادم. به شما گفتم: خوش‌به‌حالتان، مردم چقدر شما را امین می‌دانند و دوستتان دارند. گفتی: «حاج خانم، قسم می‌خورم که اگر بگویی ذره‌ای این پست یا این تلفن‌ها در من اثری دارد، ندارد! فقط دعایم کن بتوانم وظایفم را درست انجام بدهم». آن‌قدر احساس مسئولیت می‌کردی که بیماری قلبت را فراموش می‌کردی؛ تا جایی که با ویلچر، شما را به خبرگان می‌بردند و می‌آوردند! مردم هم قدر شما را می‌دانند؛ مثل خودتان که همیشه به فکرشان بودید. وقتی خانواده‌ای سرپرستش را از دست می‌داد یا از نبودنش در رنج بود، مخفیانه به آنها کمک می‌کردی و نمی‌دانستند که این رسیدگی از کجاست! از آن مهم‌تر، شنیدن درد دل‌ها بود. وقت می‌گذاشتی و صبورانه گوش می‌دادی. می‌گفتم: برای قلبتان خوب نیست. می‌گفتید: «آنها عزیزی را از دست داده‌اند، احترام و محبت به آنها لازم است». حالا و این روزهاست که حس آنها را درک می‌کنم که چرا وقتی می‌شنیدی، این همه خوشحال می‌شدند. به خدا می‌گفتم و هنوز می‌پرسم: خدایا به او چه آبرویی دادی که دیگران با خیال آسوده، چه در کارهای خیر و چه مسائل سیاسی و عقیدتی، به او مراجعه می‌کردند؟
شما که بودید، همه چیز آرام بود. حتی در سخت‌ترین شرایط، تمام کارهای منزل را انجام می‌دادم و کنارت می‌نشستم و با هم مطالعه می‌کردیم. از مسائل سیاسی می‌گفتی، سؤال‌هایم را جواب می‌دادی، از دانشگاه حرف می‌زدیم. همه اینها لذت‌بخش بود؛ چون همفکر و هم‌فرهنگ بودیم؛ انگاری یک روح در دو قالب. این را فقط من نمی‌گویم، دیگران هم که به خانه ما می‌آمدند، می‌گفتند. بچه‌هایمان که دور هم می‌نشستند، شما حرف می‌زدید و همه آرام می‌شدیم. حتی وقتی اتفاقی افتاده بود و کسی داغ می‌شد، یا نسبت به خبری بی‌تفاوت می‌شدیم، شما بودید که وظیفه‌مان را گوشزد می‌کردید؛ از تاریخ مثال می‌آوردید و از گذشته و تجربه‌هایتان می‌گفتید. با همان شوخ‌طبعی که داشتید، نصیحت و بعد مسئله را عوض می‌کردید. حرف‌هایت به دل می‌نشست. هیچ‌گاه کسی را به چیزی و کاری مجبور نکردی، ولی نصیحتت چنان به دل می‌نشست که حرفت حجت بود. هنوز هم مراد دل مایی.
 

بانو قدسیه سرخه‌ای در کنار همسرش زنده‌یاد آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی

پرونده آیت‌الله محمدرضا مهدوی کنی