«شرایط فرهنگی ـ سیاسی شهر شیراز، هنگام دستگیری شهید آیتالله سیدعبدالحسین دستغیب در خرداد 1342» در گفتوشنود با حجتالاسلام والمسلمین مهدی معتمدی؛
قوای نظامی در ساعت 2 نیمهشب، به مردم حمله کردند!
17 آذر 1404 ساعت 12:04
شهر شیراز در نیمه خرداد 1342، در زمره آن طیف از مناطق ایران بود که روزهایی پرالتهاب را پشت سر نهاد. دستگیری علمای بزرگ این شهر از جمله شهید آیتالله سیدعبدالحسین دستغیب و نیز بازتاب وقایع شهرهای تهران، قم و مشهد در آن، بر حساسیت فضای این خطه افزود. در گفتوشنود پیآمده، حجتالاسلام والمسلمین مهدی معتمدی مشاهدات خویش از آن روزها را بازگو ساخته است
پایگاه اطلاعرسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
در ابتدای این گفتوشنود، قدری از شرایط فرهنگی و آموزشی شهر شیراز، در دوره تحصیل خود بگویید.
بسم الله الرحمن الرحیم. بنده از کلاس هفتم، وارد دبیرستان شاپور (ابوذر فعلی) شدم. طبق قاعده کبوتر با کبوتر، باز با باز، به دنبال دوستی بودم که با او همسنخ باشم. در آن دوره آقای کریم محمودحقیقی دبیرمان بودند و با بیان شیوای خود، ما را بهشدت تحتتأثیر قرار میدادند. در کلاسِ ایشان، همه بهشدت ساکت و بهگوش بودند. آن بزرگوار در پایان سال، پیشنهاد ایجاد یک جلسه هفتگی را دادند و موضوعِ ضرورتِ اهتمام به مستحبات و ادای نماز شب را مطرح کردند. بچههای کلاس هنوز بالغ نشده بودند و فطرت پاک آنها، از افراد صاحب نفس تأثیر میپذیرفت. آقای محمودحقیقی، بعد از کلاس با ما قدم میزدند. یک بار در کوچه نوبهار به من گفتند: «دوست داری که دستت را در دست یکی از اولیای خدا بگذارم؟» من در آن دوره، نوجوان چهاردهسالهای بودم و از شنیدن این جمله، تأثیر فراوانی گرفتم. من شرکت در جلسه موردِ نظر ایشان را آغاز کردم. در آن محفل هم، آقای محمودحقیقی صحبت میکردند، هرچند که مرحوم آیتالله نجابت نیز حضور داشتند. ما در آن دوره، از ایشان شناختی نداشتیم. در کلاس هشتم هم به حضورم در این جلسات ادامه دادم، هرچند که جمعیتِ آن محدودتر شده بود و با حضور ده، پانزده نفر برگزار میشد. جلسه در صبحهای جمعه و قبل از طلوع آفتاب تشکیل میشد و این بار، آیتالله نجابت در آن صحبت هم میکردند. ایشان تأکید زیادی بر نوافل داشتند و آن را عامل مهمی برای پیشرفت معنوی میدانستند. در آن دوران برای ما، تنها «خدا» مطرح بود. درویشبازیها را هم باطل میدانستیم و به دنبال راه صحیح و بدون افراط و تفریطِ دینداری بودیم. سعی داشتیم تعالیمی را که از این جلسات میگرفتیم، به دیگر دوستانمان نیز منتقل کنیم. عدهای جذب شدند و عدهای هم، به راههای دیگری رفتند. از همان دبیرستان، عدهای به چپ گرایش پیدا کردند، عدهای به نهضت آزادی و عدهای هم به مجاهدین خلق. خدا رحمت کند شهید عبدالرسول مشکینفام را؛ او هم از همین جلسات بیرون آمد و با من بسیار رفیق بود.
شخصیت و منش شهید عبدالرسول مشکین فام را چگونه دیدید؟
مهندس بود و بسیار خاکی. در سال 13۴۵ که من در گناوه بودم، ایشان برای جریان بُردن هواپیما به عراق، به سوی آبادان میرفت. در میانه راه، آمد و به من هم سَری زد. تحت تأثیر حضرت امام بود و بسیار دیندار. بااینحال شهید آیتالله دستغیب و آیتالله نجابت، که مرجع مبارزات در شیراز بودند، اطلاع داشتند که امام مبارزه مسلحانه را قبول ندارند. این دو بزرگوار به جذبشدگان به سازمان مجاهدین خلق میگفتند: با فکر کار کنید، نه با اسلحه؛ تلاش خود را برای جذب نیرو بهکار بگیرید و افراد را از جنبه اعتقادات دینی تقویت کنید... بااینهمه، ما در جذب جوانان چندان موفق نبودیم، اما منافقین باطلِ خود را به خوبی تبلیغ میکردند! با اینکه جذابترین و محبتآفرین مطالب، یعنی معارف دینی، در نزد ما بود. خاطرم هست که آیتالله نجابت، محبت را محور قرار میدادند و با مردم و بهویژه جوانان، از همین راه ارتباط برقرار میکردند. الان هم بنده معتقدم که با محبت میتوان تهاجم فرهنگی را خنثی کرد.
 پرونده شهید آیتالله سیدعبدالحسین دستغیب |
کد مطلب: 26298