زنده‌یاد آیت‌الله سیدمرتضی مستجابی (مستجاب‌الدعواتی)، از فعالان نهضت ملی ایران و یاران آیت‌الله سیدابوالقاسم کاشانی به‌شمار می‌رفت. وی هم‌زمان به ورزش باستانی هم اشتغال داشت و هم از این روی، بسا پهلوانان و اهالی زورخانه‌های شاخص تهران و شهرستان‌ها را می‌شناخت. آشنایی و ارتباط او با شهید طیب حاج‌رضایی نیز، از این طریق روی داد. آن مرحوم در مصاحبه‌ای که پیش روی دارید، از پهلوانی اخلاقیِ «طیب‌خان» گفته است

پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ 
با توجه به پیشینه‌ سیاسی جنابعالی‌ در تهران و نیز تعلقتان به ساحت پهلوانی و ورزش باستانی، قطعا از «عیّارانِ» معاصر و کارکردهای اجتماعی و سیاسی آنها، اطلاعات و خاطراتی شنیدنی دارید. به عنوان نخستین سؤال، شما از چه دوره‌ای و چگونه با شهید طیب حاج‌رضایی آشنا شدید؟
بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم. بله، من این جماعت و به‌ویژه مرحوم طیب حاج‌رضایی را به خوبی می‌شناختم. در آن دوره معروف بود که اغلب ‌بیکارها، اگر از شهرهای غریب به تهران می‌آمدند، می‌دانستند که دربِ خانه یا حجره‌ مرحوم طیب به رویشان باز است! عمدتا به بازار میوه و تره‌بار می‌رفتند و برای دیدار با او، صف می‌کشیدند. طیب می‌آمد و درحالی‌که اغلبشان را نمی‌شناخت، چهار صندوق به یکی می‌داد، چهار تا به دیگری و به همین ترتیب ادامه می‌داد و می‌گفت: «بروید و بفروشید!». می‌رفتند، می‌فروختند، پولش را می‌آوردند و سهمی هم به خودشان می‌داد. به این شکل، دستشان را بند می‌کرد. گاهی هم پولش را می‌خوردند و می‌رفتند، اما او از این روش دست نمی‌کشید. او به دلیل همین خصالش، به فتوّت و جوانمردی شناخته می‌شد.
من در دوره‌ فعالیت‌های خودم در نهضت ملی ایران، با مرحوم طیب آشنا شدم. هرچند جوان بودم، ولی چون سید بودم و در سیاست فعالیت می‌کردم، ایشان و دوستانش به بنده احترام و محبت می‌کردند.
 
از این جماعت، با کدامین چهره‌هایشان آشنایی و مراوده داشتید؟
طیب و طاهر حاج‌رضایی، حسین رمضان‌یخی، مهدی قصاب، مصطفی دیوونه، اکبر گیل‌گیلی، علی تک‌تک و امثال اینها. ما همه اینها را در اطراف خود می‌دیدیم. آن زمان اتفاقی افتاده بود که بعضی از آنها می‌خواستند شمس قنات‌آبادی را اذیت کنند. ما برای او گلریزان و ماجرا را حل‌وفصل کردیم! شرح این قصه، مفصّل است و از آن صرف نظر می‌کنم.
 
از برخوردهای چهره‌به‌چهره با شهید طیب حاج‌رضایی، چه خاطراتی دارید؟
من با ایشان رفت‌و‌آمد دائمی نداشتم، مگر در زورخانه یا روضه‌ای به هم برمی‌خوردیم. اما مرد بزرگی بود. اگر درس خوانده بود، از افراد تراز اول کشور می‌شد! هم باهوش بود و هم باگذشت. گفته‌اند که به منزل آیت‌الله کاشانی هم می‌آمد، اما دست کم من او را در آنجا ندیدم؛ البته در آن دوره بسیاری‌ از مردم تهران، یکی، دو بار به بیتِ ایشان آمده بودند. آن خانه، برای خودش مقری بود. آقا (آیت‌الله کاشانی)، نسبت به پهلوان‌ها محبت داشتند. اصلا فضا طوری بود که این قشر زیاد و مورد احترامِ مردم بودند. خدا سیدحسن رزاز را رحمت کند، معروف بود که او با خودش زنگ زورخانه را دفن کرد! روزی ورقه‌ای برایم آوردند که در تمام زورخانه‌های ایران برای من زنگ خواهند زد! گریه‌ام گرفت! با خودم گفتم: «زورخانه این‌قدر تنزّل کرده که برای من زنگ می‌زنند؟ زنگ را سیدحسن رزاز با خودش برد!» بعد از او، کسی هم‌پایه‌اش نشد. مرحوم طیب هم بسیار متواضع بود، تنها داش‌مشدیِ عاقلِ آن دوران بود. به من لطف داشت. مصطفی دادکان (مصطفی دیوونه) هم همین‌طور بود. خاطرم هست که اگر با کسی حرف داشتیم، او پیش‌قدم می‌شد و می‌گفت: «به جد اطهرت قسم، شما بگو، همه را از دم سر می‌برم!». آدم‌های خاصی بودند.
 

پرونده طیب حاج‌رضایی