زنده‌یاد سیده طیبه ابطحی (پادار طوسی)، همسر شهید حجت‌الاسلام والسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد و از دانایان رازهای او بود. وی در گفت‌وشنود پی‌آمده، به پاره‌ای از خصال آن بزرگ و نیز شرایط خویش و خانواده، در روزهای فقدان همسر اشارت برده است. روح آن بانوی مقاوم، با شوی مجاهدش محشور باد

 
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
زندگی شما و شهید حجت‌الاسلام والسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد، از جنبه‌های اعتقادی و عملی، بر چه مبنایی استوار بود؟
بسم الله الرحمن الرحیم. رابطه من و همسرم، آن‌ طور بود که خداوند می‌خواست؛ پیوندی استوار و بر پایه ایمان به احکام خدا و کسب رضایت حضرت حق. از همان آغاز زندگی به من ‌گفت: «مرز میان من و تو، احکامِ خداست. من تا زمانی از این زندگی راضی‌ام که خدا راضی باشد...». این نگاه، ستون و پایه اصلیِ سازگاری ما بود. وقتی همدلیِ میان زن و شوهر دچار تزلزل می‌شود، استقامت بر رضای خدا هم دشوار می‌گردد، اما آن باورِ الهی همیشه راه ما را روشن نگه می‌داشت و زندگی را به پیش می‌برد.
 
در فضای خانه و زندگی روزمره، اخلاقیاتِ ایشان چگونه بود؟ آیا سخت‌گیری داشتند یا همواره با شما و فرزندان همراهی می‌کردند؟
هیچ‌وقت گلایه یا شکایتی از ایشان نشنیدیم؛ مثلا اگر من سر تا پا در کار بودم و نمی‌توانستم آشپزی کنم، بی‌درنگ خودش به آشپزخانه می‌رفت، تخم‌مرغی نیمرو می‌کرد و برایمان می‌آورد. همیشه در کارهای خانه کمکِ کار بود، با بچه‌ها بازی می‌کرد تا آرام شوند و هرگز از کمک به من دریغ نداشت. به خانواده‌اش محبتی فراوان داشت، اما این عشق از سرچشمه محبت الهی می‌جوشید، همان چیزی که مانع می‌شد تا فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی‌اش را کنار بگذارد.
 
از سختی‌های زندگی با چنین شخصیتی بگویید. روزهای فشار و تنگنا، چطور سپری می‌شدند؟
زندگی ما ساده و از نظر رفاه، در حدی متوسط بود. گاهی با شوخی یا دلتنگی می‌گفتم: «لااقل جمعه‌ها را در خانه بمانید». می‌خندید و پاسخ می‌داد: «اگر مردم در نیاز باشند و من نروم، شما در قیامت پاسخ‌ خواهید داد؟» همین پاسخ آرامم می‌کرد؛ چون ایمانش را مهم‌تر از آسایشش می‌دید. حتی در خستگی شدید، هیچ وقت از انجام وظیفه کوتاهی نمی‌کرد. باور داشت که آسایش و حتی لذت واقعی، در کار برای خداست و تا پایان حیات هم، در همین مسیر قدم برداشت.
 
ایشان به‌رغم خطراتی که اطرافشان را گرفته بود، همواره در میان مردم بودند. این حضور به چه شکل حفظ می‌شد؟
بله؛ حتی در روزهایی که واقعا جانش در خطر بود، هیچ‌گاه کلاس‌های درس یا دیدارهای مردمی را تعطیل نکرد. خستگی در چهره‌اش پیدا بود، اما هرگز در کار خود توقف نداشت. گاه شبی را تنها با دو، سه ساعت خواب به صبح می‌رساند، اما همچنان برای فردا آماده خدمت بود. من به چشم می‌دیدم که بین ایمان و کارش، هیچ‌گونه فاصله‌ای وجود ندارد. به باور او، خدمت به مردم عبادت بود. همین اعتقاد سبب می‌شد تعهد اجتماعی را فدای آرامشِ حضور در میان خانواده نکند، بلکه هر دو را با ایمان پیوند دهد و با هم داشته باشد.