زنده‌یاد فاطمه سیدخاموشی (طاهایی)، مؤسس و مدیرِ فقید مدرسه علمیه «مکتب نرجس» در مشهد، از دیربار و به دلیل مراوده خانواده‌اش با شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد، با ایشان آشنا شد و این معارفه، به همکاری در حوزه‌ های مختلف توسعه یافت. آن مرحومه در گفت‌وشنود پیش روی، شمه‌ای از خاطرات خویش از شهید را واگویه کرده است

 
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
با شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد از چه دوره‌ای آشنا شدید؟
بسم الله الرحمن الرحیم. پیش و بیش از هر چیز، درود و رحمت خدا بر روح مطهرِ شهید هاشمی‌نژاد. آن روحانی بزرگوار، واقعا بر گردن من حق دارند. آشنایی‌ام با ایشان، به روزگار کودکی‌ام برمی‌گردد. زمانی که هنوز درکی از فعالیت‌های سیاسی و مذهبی نداشتم، ولی حضور ایشان در خانه ما امری عادی و مداوم بود. شهید هاشمی‌نژاد با برادرانم به‌ویژه آقای حاج‌آقا تقی خاموشی، دوستی بسیار نزدیک داشت. ایشان در بیشتر اوقات و همراه با آقای سیدحسن ابطحی ــ که با هم نسبت فامیلی داشتند ــ به خانه ما می‌آمدند. این رفت‌وآمدها فقط دیدارهای دوستانه نبود، بلکه جلسات گرم و پرشور خانوادگی را شکل می‌داد. از احوال‌پرسی‌های طولانی گرفته تا بحث‌های مذهبی، که البته منِ کودک، فقط نظاره‌گر بودم و گوش می‌دادم. آقایان هاشمی‌نژاد و ابطحی، در سفرهای متعدد به قم، تهران و مشهد، غالبا با هم بودند، هرچند بعدها میانشان جدایی افتاد!
 
از کدامین مقطع، این رابطه به شکل جدی‌تر ادامه یافت؟
وقتی پدرم به مشهد رفت، من هم به آنجا رفتم و از همان زمان، ارتباط جدی‌تری با شهید برقرار شد. ایشان در مشهد و همراه آقای ابطحی، در «کانون بحث و انتقاد دینی» فعالیت داشتند. خیلی زود به من پیغام دادند که ضبط‌صوت و نوار برای کانون بفرستم تا بتوانم مطالب جلسات را پیگیری کنم. این پیغامِ ساده، آغاز یک همکاری عمیق بود. همسرم سیدجلال‌الدین طاهائی، هر جمعه ضبط و نوار را به جلسات کانون می‌برد و همه صحبت‌ها را ضبط می‌کرد. این نوارها برای من منبع ارزشمندی شدند، چه با گوش دادن به آنها، بسیاری از پرسش‌ها و شبهاتم ــ چه درباره دین و چه مسائل روز ــ پاسخ گرفتند. همین تجربه باعث شد درک کنم که شهید چقدر می‌تواند در هدایت فکری‌ام نقش داشته باشد.