زنده‌یاد جواد خان‌بابا را باید در زمره دوستان نزدیک شهید طیب حاج‌رضایی به حساب آورد؛ کسی که از سوابق و لواحقِ او، اطلاعات و خاطراتی منحصربه‌فرد داشت. خان‌بابا، که کمتر به گفت‌وگو رضایت می‌داد، در مصاحبه ذیل به بیان برخی دانسته‌های خود درباره «طیب‌خان» پرداخته است

پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ 
در آغاز این گفت‌وشنود، درباره پیشینه خانوادگی شهید طیب حاج‌رضایی، توضیحاتی بیان کنید.
نام پدرش، مَش حسین‌بَک بود. در آن روزگار نفت نبود و سوخت نانوایی‌ها، با بوته تأمین می‌شد. بوته نانواها، دستِ مَش‌حسین بَک بود و از این راه روزگارش می‌گذشت. خودِ مرحوم «طیب‌خان» هم در تهرانِ، به‌مرور و از بابتِ عیاری و لوتی‌گری سرآمد شد. کاسبی نامدار بود و دستگیر فقرا و یتیمان، گره‌گشا در کار مردم و کریم در شادی و سوگواری اهل محل. نمونه‌ای از یک انسان دست‌به‌خیر و اهلِ دستگیری.
 
بهتر است که قدری به پیشینه «طیب‌خان» بپردازیم. دعوای کرمانشاه که به سبب آن معروف شد، از چه قرار بود؟
طیب‌خان آن وقت‌ها جوان بود، با جلال رمضان‌خان و میرزا علی‌اکبر تقی به کرمانشاه رفته بودند. در یک کافه، میرزا علی‌اکبر تقی دعوا را به راه انداخت. در آن روزها، میزها چوبی و صندلی‌ها لهستانی بودند. طیب‌ پایه‌ میز را شکست و به دعوا ادامه داد، اما آن دو رفیقش فرار کردند! به کلانتری هم که بردندش، به شاه و همه اعوان و انصارش فحش داد! او را زندانی کردند. سیروس رشتی، دزدی که اصلا طیب را نمی‌شناخت، از شکلِ دعوا کردن و هیاهوی او خوشش آمد! ده‌هزار تومان برداشت، رفت به ملاقات طیب و پول را به او داد تا کارش درست شود. با همان پول، از زندان مرخص شد. بعد به سربازی رفت و پس از آن، ماجرای قتل «محمد پررو» به گردنش افتاد!
 
قتل «محمد پررو»، چطور اتفاق افتاد؟
قتل در خانه‌ طیب‌خان رخ داد، اما کارِ خودش نبود. ابرام خرکچی، پهلوانی گردن‌کلفت، اما خیلی آقا بود. او «ممد پررو» را در خانه طیب‌خان زد. وقتی طیب دید که محمد به زمین افتاده، به احمد بزاز گفت: «احمد جان، دستم به دامنت، قبل از اینکه اتفاقی بیفتد، او را از اینجا ببر!». احمد او را به انتهای باغ فردوس بُرد، اما محمد در همان شب فوت کرد و قتل به گردن طیب افتاد! در آن زمان، طیب تازه ازدواج کرده و همسرش باردار بود.
 
در پی همین قتل بود که طیب را به بندرعباس تبعید کردند؟
بله؛ این هم برای خودش داستانی دارد. بعد از اینکه از سربند قتل ممد پررو، طیب‌خان دستگیر شد، او را به اهواز تبعید کردند. علت هم این بود که در اواخر حکومت رضاشاه، او دستور داد که سابقه‌دارها را بگیرند و تبعید کنند. طیب و مَش‌قدم و چند جوان گردن‌کلفت را هم، از زندانِ تهران به اهواز بردند. روزها در بیرونِ زندان بودند و شب‌ها در داخل. در همین حین، یک افسر به مش‌قدم فحش داده بود. مشدی هم او را بلند کرد، سرش را داخل آب فرو برد و گفت: «آب بخور، می‌خواهم سرت را بِبُرم!». این بود که زندانِ اهواز را به گلوله بستند و همه را به بندرعباس تبعید کردند! بندرعباس در آن روزها جای بسیار بدی بود، در تابستان‌هایش آب قرمز می‌شد و بوی تعفن داشت. در اهواز به طیب خبر دادند که صاحب فرزندِ پسر شده است. رضا گچ‌کار به او گفته بود: «حالا که بچه‌دار شدی، دست از این کارها بردار». طیب گفت: «تا زنده‌ام، باید طیب باشم!». از همان‌جا، به «طیب» معروف شد!  بعدا با همّت ارباب زین‌العابدین و حاج حسن خان‌بابا، پرونده‌اش پیگیری شد. هفت، هشت سال حبس کشید و بیرون آمد.
 

پرونده طیب حاج‌رضایی