زنده‌یاد ابوالفضل حاج‌حیدری، از فعالان هیئت‌های مؤتلفه اسلامی، از بدو تأسیس آن به‌شمار می‌رود؛ هم از این روی و نیز به دلیل شناخت مناسبی که از شهید طیب حاج‌رضایی داشت، می‌توانست حدود مشارکت وی در قیام 15 خرداد 1342 را روشن کند. گفت‌وشنود ذیل، با همین موضوع انجام شده است

پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ 
ظاهرا همجواری محل سکونت شما با منطقه‌ای که شهید طیب حاج‌رضایی در آن می‌زیست، زمینه‌ای برای آشنایی‌تان با وی بوده است؛ این‌گونه نیست؟
 بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم. بله. من مدت زیادی در محله بی‌سیم نجف‌آباد، واقع در حوالی میدان خراسان زندگی می‌کردم و چون منزل شهید طیب حاج‌رضایی در همان محدوده بود، او را می‌شناختم. خانه‌ای هم در خیابان پارک، نزدیک به میدان داشت، که از خیابان امیراتابک به سوی مسجد لرزاده می‌رفت. محل کار و فعالیت من، همراه جناب آقای عسگراولادی در بازار بود. البته بعدها، به پاساژی به نام سرای دماوند رفتیم. به خاطر رفت‌وآمد با خواروبارفروش‌ها، بارها شاهد رفتار و گفتار مرحوم طیب بوده‌ام و به همین نسبت، از منش او نیز شناخت پیدا کرده‌ام.
 
فضای اجتماعی آن روزهای تهران، چه ویژگی‌هایی داشت و طیب در بسترِ آن چه جایگاهی پیدا کرده بود؟
در آن دوره، هریک از محله‌های تهران شهرت خاصی داشتند. مناطقی مانند: دروازه‌دولت، میدان خراسان، میدان شاه، باغ فردوس، میدان اعدام و...، برای خود لوتی‌ها و بزن‌بهادرهایی داشتند، که برخی اهل اخلاق و مرام بودند و برخی هم نبودند. در میدان خراسان، میدان امین‌السلطان و محله باغ فردوس، رفت‌وآمد و درگیری زیاد بود و لوتی‌های آن هم شناخته‌شده بودند. مرحوم طیب از جمله کسانی بود که حرمت خانواده‌ها را نگه می‌داشت و مراقب آبروی محله بود، نه مثل جماعتی که خود باعث آلودگی می‌شدند. در مجموع خودش را خدمت‌گذار مردم می‌دانست و گرفتاری آنها را در خانه یا دفترِ باسکولش راه می‌انداخت. دفتر طیب، در میدان تره‌بار بود. یک ‌بار خودم دیدم که پیرمردی از جلوی دفترش گذشت. طیب از پشت میز، گفت‌وگو با میهمانان را قطع کرد، بیرون آمد و مخفیانه به او کمک مالی کرد، بدون اینکه کسی بفهمد؛ به این صورت که از قهوه‌چی خواست دو چای بدهد و هنگام دادن چای، پول را یواشکی در جیب پیرمرد گذاشت! مردم‌داری و دستگیری‌های پنهان، از خصوصیات او بود.
 
تفاوت‌های وی با چهره‌ای چون شعبان جعفری، در کدامین خصال و ویژگی‌ها بود؟
شعبان به تمام معنا، وابسته به رژیم شاه و آدمی بی‌اخلاق بود. طیب در میان لوتی‌ها از بامروت‌ترین‌ها بود، اما شعبان نه در زورخانه و نه در خیابان، اصلا آبرو نداشت! بزرگ‌ترین ویژگی طیب، شهامتش بود. خودش به میدانِ تقابل می‌رفت، نه اینکه پشت نوچه‌هایش پنهان شود. حتی وقتی در خیابان سیروس چاقو خورد، آرام دست بر زخمِ خود گذاشت، سوار اتومبیلش شد و به بیمارستان رفت! چنین قدرت و توانی، واقعا کمیاب بود.
 
برگزاری مراسم عزاداری محرم توسط او، چه ویژگی‌ها و مختصاتی داشت؟
در دهه اول محرم، در محل باسکول مجلس عزاداری برقرار می‌کرد. سیاهی و پرچم می‌زد، سخنران دعوت و اطعام می‌کرد. دسته عزاداری او در شب سوم محرم مشهور بود؛ چون از میدان شوش تا سرچشمه دسته‌اش به راه می‌افتاد و مردم هم از آن استقبال عجیبی می‌کردند. طیب مقید بود که چراغ مجلس‌ امام حسین(ع) خاموش نشود و بااخلاص عزاداری کند.
 
درباره علل تغییر مسیر سیاسی شهید طیب حاج‌رضایی، علل و گمانه‌های مختلفی طرح می‌شود. اطلاعات شما دراین‌باره چیست؟
من فکر می‌کنم که داستان از دشمنی تیمسار نصیری با مرحوم طیب آغاز شد. پس از به دنیا آمدن فرزند پهلوی دوم در زایشگاهی در خیابان مولوی، وقتی شاه و فرح از آن محل بیرون آمدند، طیب اسپند دود کرد و منقل را به دست نصیری داد، تا بتواند با شاه دست بدهد! این رفتار برای نصیری سنگین بود و از آن روز، کینه و دشمنی او با طیب شکل گرفت. بعدها هم هرچه به طیب گفتند: برو و گروه خودت را برای اخلال در مراسمِ روحانیون و انقلابیون بیاور، نپذیرفت و گفت: «آن زمان آمدم؛ چون توده‌ای‌ها ضد دین بودند، حالا چطور مجلس عزاداری اباعبدالله(ع) را به هم بزنم؟...». همین امتناع از همکاری، دشمنی نصیری و طبعا رژیم شاه را با او بیشتر کرد.
 

پرونده طیب حاج‌رضایی