سیدمحمد هاشمی‌نژاد برادر شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد بود، که در بهشهر می‌زیست. او از مراحل و سبک زندگی آن مبلّغ پرتلاش، یادمان‌های فراوان داشت که شمه‌ای از آن را در گفت‌وشنودِ پی‌آمده بازگفته است. امید آنکه پژوهندگانِ زندگی شهید را مفید و مقبول آید

پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
مناسب است که در آغاز این گفت‌وشنود، قدری به بیان دانسته‌ها و خاطرات خود از دوران تحصیل و نشو و نمای شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد بپردازید.
بسم الله الرحمن الرحیم. خدمتتان عرض کنم که در آغاز، محل تحصیل شهید هاشمی‌نژاد در منطقه کوهستانِ بهشهر بود. از همان اَوانِ کودکی، علاقه وافری به مباحث دینی و علمی داشت. در مکتب اساتید حاضر در منطقه، مراحل اولیه علوم حوزوی را آموخت. به دلیل استعداد و پشتکار، توانست به‌سرعت در تحصیل پیشرفت کند. او به‌طور خاص، در محضر حضرت آیت‌الله حاج شیخ محمد کوهستانی زانوی شاگردی بر زمین زد. ایشان عالمی ربانی و عارفی کم‌نظیر بودند. برادرم از شاگردان ممتاز ایشان به‌شمار می‌رفت و تلاش می‌کرد تا از هر فرصتی برای بهره‌مندی از محضرشان استفاده کند. درس‌ها و منش اخلاقی مرحوم کوهستانی، تأثیر عمیقی بر شخصیت علمی و معنوی وی گذاشت.
شهید پس از سپری شدن مدتی، احساس کرد که برای رسیدن به درجات عالی‌تر علمی و استفاده از محضر مراجع بزرگ، باید به مرکز ثقل حوزه‌های علمیه ایران، یعنی شهر مقدس قم، مهاجرت کند. در قم، حوزه علمیه فضایی متفاوت داشت. اساتید برجسته‌ای، در آنجا مشغول تدریس بودند. شهید تلاش کرد تا در حلقه درسی آیت‌الله‌العظمی بروجردی حاضر شود. آیت‌الله بروجردی طبق روال دائمیِ خویش، برای سنجش علمیِ طلاب جدیدالورود، از آنان امتحان می‌گرفتند. شهید نیز در آزمون ایشان شرکت و به لطف خداوند، نمره‌ای عالی کسب کرد. پس از اعلام نتایج، آیت‌الله بروجردی برای تشویق شهید، پنجاه تومان به او جایزه دادند. در آن دوران، پنجاه تومان مبلغ بسیار قابل توجهی بود و نشان‌ از لطف آیت‌الله به وی داشت.  
 
در میان خصال اخلاقی برادر، کدام یک را برجسته‌تر دیدید؟
اعتقاد به ساده‌زیستی و بی‌توجهی به تجملات و زرق و برقِ زندگی. باورِ او به این مسئله، تنها در گفتار نبود، بلکه عملا در تمام ابعاد زندگی‌اش دیده می‌شد. ایشان هرگز اجازه نداد که جایگاه علمی یا آوازه تبلیغی، سبک زندگی‌اش را تغییر دهد؛ به‌عنوان نمونه در مسئله امنیت و حفاظت ــ که پس از انقلاب برای بسیاری از شخصیت‌ها ضروری بود ــ وزارت کشور خودروی بنزی در اختیارش گذاشت تا سفرهایش به شهرستان‌ها به شکلی امن‌تر انجام گیرد. شهید آن را نپذیرفت، با اینکه می‌دانست استفاده از خودروی امنیتی، برای حفظ جانش لازم است. از نگاه او استفاده از آن، ناخواسته فاصله‌ای با مردم ایجاد می‌کرد. شهید تا لحظه‌ شهادت، با همان پیکان شخصی‌اش تردد می‌کرد. همیشه تأکید داشت: «دوست ندارم جز ماشین خودم، از وسیله دیگری استفاده کنم!» ماشینِ پیکان او، نمادی از پیوستگی‌اش با زندگی عادی مردم بود.
حتی پس از شهادت، وصیّت روشنی دراین‌باره داشت. او توصیه کرده بود که پیکان را بفروشند و سهم‌الارثی را که ممکن است از او باقی بماند، صرف پرداخت بدهی‌های احتمالی‌اش کنند! در نهایت چیزی جز خانه مسکونی و همان خودروی پیکان، از شهید باقی نماند! زندگی‌اش به‌شدت ساده بود و همین امر، برای او بزرگ‌ترین منبع آرامش و قدرت در مسیر تبلیغ و مبارزه به‌شمار می‌رفت. وقتی انسان به مظاهر دنیوی دلبستگی نداشته باشد، می‌تواند آزادانه‌تر فریاد حق را سر دهد.