«جلوه‌هایی از منش علمی و تبلیغی شهید سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد» در گفت‌وشنود با زنده‌یاد حجت‌الاسلام والمسلمین علی‌اکبر الهی خراسانی؛
او با شاگردان خویش، چون دوستی صمیمی بود
16 مهر 1404 ساعت 10:16
ما را این گمان نبود که موسم انتشار این گفت‌وشنود، با سوگِ مصاحبه‌شونده فرهیخته و دانشمند آن هم‌زمان گردد! زنده‌یاد حجت‌الاسلام والمسلمین علی‌اکبر الهی خراسانی، در زمره شاگردان و موانسان دیرین شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد بود و در گفت‌وگویی که پیش روی شماست، به شمه‌ای از منش علمی و تبلیغی استاد پرداخته است. روح هر دو بزرگ شاد و بر خوان رحمت الهی میهمان باد
پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛
آشنایی شما با شهید حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد، در کدامین مقطع و چگونه روی داد؟
بسم الله الرحمن الرحیم. آشنایی بنده با مرحوم آقای هاشمی‌نژاد، به حدود سال ۱۳۴۱ برمی‌گردد. در آن دوره باخبر شدم آن بزرگوار، که از فضلای برجسته و مدرسین توانمند حوزه علمیه قم بودند، به مشهد آمده‌اند. من در آن زمان، تازه می‌خواستم درس رسائل را شروع کنم. از ایشان خواهش کردم که تدریس رسائل را برای ما شروع کنند تا از محضرشان استفاده کنیم. همراه با دوستان، به شکل خصوصی شاگرد ایشان شدیم و از همان ابتدا، شیوه تدریسشان بسیار جالب، عمیق و ممتاز به نظر آمد. در مقایسه با دروس متداول حوزه، درس ایشان امتیازاتی داشت، از قبیل: طرح مطالب به‌صورت موضوعی، توضیح کافی، بیان رسا، اجتناب از طرح مطالب خارج از درس، عدم تکرار و در عین حال تلخیص مطالب زائد.
بهره‌گیری شما از شهید هاشمی‌نژاد، فقط در حوزه علمی بود یا جنبه‌های دیگری نیز داشت؟
علاوه بر استفاده درسی، ما از مباحث و روشنگری‌های کلامی و تاریخی ایشان نیز بهره‌مند می‌شدیم. ارائه این‌گونه مطالب، آن هم در آن دوره، برای ما بسیار جالب بود و در افکار و دیدگاه‌هایمان اثر می‌گذاشت. من در «کانون بحث و انتقاد دینی» عضو بودم و در جلسات پرسش و پاسخ آن شرکت می‌کردم. سخنان علمی و برجسته ایشان، به‌ویژه در حوزه مسائل روزِ اسلامی، بسیار آموزنده و قابل استفاده بود. آثار قلمی‌شان نیز، مثل کتاب‌های «مناظره دکتر و پیر» و «درسی که حسین(ع) به انسان‌ها آموخت»، برایم جاذبه خاصی داشت و در اثر همین تجربیات، به تفکر منحصربه‌فرد ایشان پی بردم.
رابطه شما با ایشان، چگونه به عمق و صمیمیّت بیشتری رسید؟
بهره‌گیری از درسشان، شرکت در جلسات کانون و بهره‌بردن از مناظرات و منابرشان، باعث نزدیکی شدیدِ رابطه ما شد. رفت‌وآمدِ زیادی داشتیم و گاهی، میهمانِ ایشان هم می‌شدیم. همراهشان به سفر رفتیم، مثل سفر به شمال و پیشوای ورامین. در این همراهی‌ها، با خلق‌وخویشان آشنا شدم. شخصیتی بودند متشرع، متعبّد، متعهد و مقیّد، اما هیچ‌گونه تظاهر و خودنمایی نداشتند. ایمانشان، واقعی و پایدار بود. فردی بسیار جواندل و گرم‌رفتار بودند. خاطرم هست که روزی مستمندی به ایشان مراجعه کرد. ایشان به او پنج تومان کمک کردند و نه بیشتر، تا این کار به‌عنوان یک نمایش تلقی نشود. در معنویت هر چه تحصیل کرده بودند، بیشتر در درون خود نگاه می‌داشتند و هرگز در پی بروز بیرونیِ آن نبودند.
در مراودات شخصی و سفرها، از شهید هاشمی‌نژاد چه ویژگی‌هایی مشاهده کردید؟
ایشان در سفر، بسیار عاطفی و برادرانه رفتار می‌کردند. با وجود رابطه استاد و شاگردی، مصاحبتشان مثل یک دوست صمیمی بود. در واقع خصوصیات اساتیدشان را ــ که از مراجع و علمای نامدارِ وقت بودند ــ در خود جمع کرده بودند: وارستگی، خُلقِ ملایم، منطقی، پرتلاش و منظم بودن. به احترامِ متعادل اعتقاد داشتند؛ یعنی به هرکس به اندازه شایستگی‌اش احترام می‌کردند، نه بیش از حد که موجب غرور شود و نه آن‌قدر کم، که بتوان آن را تحقیر قلمداد کرد.
کد مطلب: 26147