در قطعه شعری، شاعر با استفاده کنایه‌آمیز از لفظ «دارالشورش» در برابر «دارالشورا»، نقد خود را به وضعیت مجلس چهاردهم بیان کرده است، اما در این دوره از فعالیت مجلس شورای ملی چه پیش آمده بود که شاعر هویت سازمانی آن را زیر سؤال می‌برد؟
از جمله موضوعات بحث‌برانگیز در میان نمایندگان مجلس شورای ملی در خلال فعالیت مجلس چهاردهم (1322 تا 1324) تصویب اعتبارنامه‌های همدیگر بود که بعضا به دلیل دخالت اغراض شخصی یا حزبی موجب می‌شد ساعت‌ها وقت نمایندگان صرف این کار شود. باید توجه نمود که در مجالس 24گانه شورای ملی ایران که قبل از انقلاب اسلامی برگزار شده بود، در مجموع اعتبارنامه 32 نماینده به تصویب نرسید که نخستین آنها دکتر میرزا محمدخان مصدق‌السلطنه، نماینده اصفهان، بود که به علت کمی سن، اعتبارنامه‌اش رد شد و مجلس چهارم شورای ملی با رد هشت اعتبارنامه در این زمینه رکورددار بود.
در قطعه1 شعری که در ادامه آمده است، شاعر سعی دارد با استفاده کنایه‌آمیز از لفظ «دارالشورش» (محلی برای دعوا و جدل‌های سیاسی بی‌حاصل و از روی بغض و کینه) در برابر «دارالشورا» (محلی برای مشورت و حل مشکلات مردم) نقد خود را به وضعیت مجلس چهاردهم بیان نماید و هویت سازمانی این مجلس را زیر سؤال ببرد:
دارنــــد همیشــــه عــــده‌ای از وکــــلا بـــا هـــم ســـر اغـــراض خصوصـــی دعـــوا
این مجلـس پـر ز فتنـه بـی‌چـون و چـرا دارالشـــــورش بـــــود نـــــه دارالشـــــورا2
اعضای هیئت‌رئیسه دوره چهاردهم مجلس شورای ملی
شماره آرشیو: 4971-4ع
پی نوشت:
1. قِطعه مجموعه ابیاتی را گویند که بر یک وزن و قافیه باشد و از آغاز تا انجام همگی به یکدیگر مربوط بوده، پیرامون یک قصه شیرین، یک موضوع اخلاقی، یا تهنیت و تعزیت و مدح و هجو و مانند آن پدید آمده باشد. تعداد ابیات یک قطعه، حداقل دو و حداکثر آن به‌طور معمول پانزده است.
2. تهران‌مصور، 25 خرداد 1322. https://iichs.ir/vdce.f8objh8nw9bij.html
