در عصر پهلوی، قمارخانه‌ها یا کازینوهای بسیاری در کشور ایجاد شد و گردانندگان آنها توانستند از این مراکز به خوبی کسب درآمد کنند، اما نکته اینجاست که با وجود مشروعیت نداشتن قمار در فرهنگ ایرانی ـ اسلامی جامعه ما، آنها از چه راه میان‌بری توانستند به چنین سودی برسند؟
تماشای تولیدات سینمایی یکی از روش‌های گذران اوقات فراغت است، اما برنامه‌ریزان فرهنگی و تهیه‌کنندگان این تولیدات، با توجه به اثر القایی بالایی که فیلم‌ها در مخاطب دارند و کارکرد فرهنگ‌سازی و جهت‌دهی آنها به سبک زندگی، می‌کوشند از آن برای این منظور استفاده کنند، اما زمانی که فرهنگ با سرمایه‌داری درهم می‌آمیزند آنچه پدید می‌آید ترویج نوعی سبک زندگی است که کیسه سرمایه‌داران را پرپول‌تر می‌کند. یکی از نمونه‌های چنین پیوندی را روزنامه «خواندنی‌ها» به خوبی بیان کرده است؛ آنجا که در بررسی چگونگی ترویج فرهنگ کازینویی در جامعه ایرانی اسلامی ما در دوره پهلوی سخن می‌گوید:
«گسترش و تشویق مردم به‌ویژه جوانان به گذران اوقات فراغت در قمارخانه‌ها و کازینوها و به تصویرکشیدن چنین مکان‌هایی در حجم زیاد و فواصل طولانی در فیلم‌فارسی‌های تولیدشده، با تشویق خود حکومت و مقام‌های ذی‌نفع و ذی‌نفوذ رژیم در سال‌های قبل صورت می‌گرفت؛ چرا که کازینوها از جمله مؤسساتی بودند که درآمدهای سرشاری را نصیب سودجویانی از طبقات بالا می‌کرد».1
حسین خداداد در جوانی سوار بر اتومبیل در مقابل کازینو رامسر
شماره آرشیو: ۷۰-۳۶۳۳خ
پی نوشت:
1. خواندنی‌ها، سال 38، ش 52 (1357)، ص 15. https://iichs.ir/vdce7n8z.jh8o7i9bbj.html
