روزنامه «کاوه» از جمله تجربه‌های مکتوب جریان روشنفکری در ایران است؛ نشریه‌ای که سیدحسن تقی‌زاده، از رجال بانفوذ در عصر مشروطه تا دوران پهلوی، آن را مدیریت می‌کرد. بخش عظیمی از مطالب کاوه نوشته تقی‌زاده یا مورد تأیید جدی او بود. در یکی از شماره‌های کاوه، منوچهر فرساد در مطلبی با عنوان «نظری به تاریخ و درس عبرت: داستان گرجستان یا فردای ایران» اظهار می‌کند:
 
«در تمام دول دنیا دولت جزای نیک به آن کسی عطا می‌کند که در مقابل دشمن مقاتله می‌کند و سیاست می‌کند آن کسی را که به دشمن دست دوستی می‌دهد. دولت ایران دشمن را تهنیت گفته، ساحت وطن را به تاخت‌وتاز آنها باز می‌کند؛ عجب عالمی است و غریب مضحکه‌ای».1
 

پی نوشت: