[1]. ساواک در مورد این جریان چنین گزارش داده:
به: 316 تاریخ : 25 /1 /47 از: 20 ه 3شماره: 1647 /20ه 3 موضوع : سیدمحمود طالقانی پیشنماز مسجد هدایت.
در ساعت ۲۰ مورخه 21 /1 /47 هنگامی که نامبرده بالا از مسافرت چالوس مراجعت نموده بود یکی از مأمورین کلانتری 9 به نام احمدی اخطاریهای به سیدمحمود طالقانی ارائه و اظهار داشت: چون شما در قانون حمایت خانواده صحبتها کردهاید از این پس ممنوعالمنبر میباشید.
وی در پاسخ اظهار داشت: من از حبس و تبعید نمیترسم شما میتوانید ضبط صوت بیاورید و حرفهای مرا ضبط کنید. من گفته قرآن را بازگو میکنم اگر مخالفید قرآنها را جمع کنید.
ملاحظات: هرگونه اقدام مستقیم موجب شناسایی منبع خواهد شد.
[2].
پایگاههای انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک؛ مسجد هدایت، ج 1، ص 310.
[3].
اطلاعات، ۲۵ فروردین ۱۳۴۷، صص ۱ و ۱۷.
[4]. همان، ص ۱۷؛
آیندگان، ۲۵ فروردین ۱۳۴۷، صص ۱ و ۱۲.
[5].
اطلاعات، ۲۵ فروردین ۱۳۴۷، صص ۱ و ۱۷.
[13].
آیندگان، ۲۵ فروردین ۱۳۴۷، ص ۱۱. عوامفریبیها و ظاهرسازیهای فرح دیبا تا به حدی بود که محمدرضا پهلوی را نیز به واکنش وا میداشت. اسدالله علم، وزیر دربار شاه، در خاطرات سهشنبه 28 مهر ـ شنبه 30 آبان 1349 نوشته است:
«...به همراه شاه به اصفهان رفتیم و او سد شاه عباس را افتتاح کرد... شهبانو در آنجا به ما ملحق شد. سر شام به اطلاع ما رساند که یکی از مجلات هفتگی در شرح جشن تولد او در بیرجند ادعا کرده که فقط کیک تولد به تنهایی دویست دلار هزینه برداشته؛ سپس افزود: خیلی بد است که روزنامهها چنین اخباری چاپ کنند، که نمونه وحشتناکی از ریخت و پاش و اسراف است. شهبانو این نکات را در حضور من و نخستوزیر گفت، ولی شاه بدون رودربایستی از ما، خشمش را آشکار کرد و گفت: "تحمل این قبیل خودشیرینیها را برای جلب افکار عمومی ندارم. در بیرجند شما بسیار هم از مراسم لذت بردید و خوش گذشت و کیک لعنتی را هم با اشتهای کامل میل کردید، اما به محض اینکه روزنامهها یک مزخرفی چاپ میکنند، فروتنیتان گل میکند و درباره اسراف و ریخت و پاش گله و شکایت میکنید." از جهتی از شنیدن حرفهای شاه خوشحال شدم، اما در عین حال شرمنده هم شدم؛ در حضور نخستوزیر هم بود، و گذشته از اینها من ضیافت بیرجند را ترتیب داده بودم. شهبانو بسیار ناراحت شد».
رک: اسدالله علم،
گفتگوهای من با شاه (خاطرات محرمانه امیراسدالله علم)، ج 1، تهران، طرح نو، بهار 1371، صص 271ـ272.
[14].
اطلاعات، ۲۵ فروردین ۱۳۴۷، ص ۱.