روابط نظامی ایران و اسرائیل طی حیات سیاسی رژیم شاه تا جایی پیش رفت که «محمدرضا چند پایگاه برون مرزی خود با کشورهای عربی منطقه را به اسرائیل واگذار کرد».

دیدگاه محمدرضاشاه و تصمیم‌گیران آمریکایی درباره انتصاب شاپور بختیار به نخست‌وزیری با اختلافاتی همراه بود. با توجه به همین اختلافات، سالیوان می‌گوید: «وقتی که چند روز بعد خبر انتصاب بختیار را به نخست‌وزیری شنیدم متحیر شدم».

لرد کرزن در کتاب خود اشاره کرده انگلیس در این دوره یک هدف مهم را دنبال می‌کرد و آن «ایجاد یک رشته دولتهای دست‌نشانده از کناره‌های دریای مدیترانه تا فلات پامیر بود، تا بدین وسیله نه تنها مرزهای هندوستان را مورد محافظت قرار دهد بلکه ارتباطات این کشور با امپراتوری گسترده‌تر جهانی را برقرار سازد و توسعه دهد... در این زنجیره "دولتهای حایل"؛ ایران ضمن آنکه ضعیف‌ترین حلقه محسوب می‌شد حیاتی‌ترین حلقه نیز بود».

صادق طباطبائی یکی نزدیکان امام در آن روزها در خاطرات خود آورده است: «با اعلام بازگشت امام به ایران پیغامها و توصیه‌های فراوانی به ایشان می‌شد که حالا به ایران نروید یا سفر را به تعویق بیاندازید و این دلسوزیها هم از جانب دوستان و هم از طرف دشمنان صورت می‌گرفت. جالب اینکه کارتر هم پیام داد که برای حفظ جان خودتان بهتر است سفر را به مدتی بعد موکول کنید. مقامات فرانسوی از طریق دوستان و آشنایان همین پیغام را می‌دادند».

آمریکا که در دی و بهمن 1357 احتمال سقوط رژیم شاه را بسیار زیاد می‌دانست، از تاکتیکی دو وجهی استفاده می کرد. از طرفی همچنان حکومت بختیار را تنها حکومت قانونی ایران می‌دانست؛ از طرفی تلاش می‌کرد تا با انقلابیون مذاکره کند.

امام با اعلام پیامی از پاریس هر‌گونه همکاری و مساعدت با رژیم را محکوم نمود و به صورت غیرصریح همکاری بختیار با رژیم را مورد سؤال و تردید قرار داد: «اعانت به حکومت یاغی و پرداخت مالیات، پول آب و برق و تلفن و سایر کمکها به دولتی که شاه سر کار آورد، خیانت به ملت و مخالفت با حکم خدای تبارک و تعالی است».