...طبق آنچه که در آن عصر مرسوم بوده است، روزه‌داران پس از اذان مغرب یک وعده افطاری صرف می نمودند، که وعده‌ای سبک به شمار می رفت. پس از اندی افطار (شام) که معمولا غذاهای پختنی چرب و سنگین بود، صرف می شد. افطار ماه رمضان این سال شامل نان و پنیر وسبزی، ماست کیسه ای، حلوا، مربا، فرنی، یخ دربهشت، فرنی، شیرو شکر،انواع ترشی ، خیار، افشره آبلیمو و دوغ  بوده است.  برای شام نیز کته چلاو و پلاو دوقاب، خورش مرغ و گوشت؛‌کوبیده و کباب شامی، کباب لوله و آبگوشت کوکو و آش تدارک دیده شده است...

در گذشته مردم برای دیدار از هم در روزهایی که فعالیت کمتر و وقت آزاد بیشتری داشتند، با تاریک شدن هوا برای شب نشینی دور هم جمع می شدند و تا پاسی از شب برای یکدیگر خاطره و داستان تعریف می کردند. آنگاه  مجموعه ای از تنقلات ، نقل ، آجیل  و میوه‌های خشک شده ،  گردو و مویز را که به شب‌چره معروف بود می‌خوردند و دست آخر با ثبت یک خاطره شیرین و شنیدنی به خانه باز می‌گشتند.

رضا قطبی، رئیس رادیو و تلویزیون، معاونی به نام فریدون مکانیک داشته که رئیس مدرسه رادیو و تلویزیون بود. وی سر کلاس درس رضا شاه را قلدر و دزد خوانده بود. صدای او را ساواک ضبط کرده و برای کسب مجوز دستگیری به نزد شاه می‌فرستند گرچه  شاه به کلی منکر هرگونه مسئولیتی در اقدامات ساواک می شود، اما بازداشت هر فردی، حتی فریدون مکانیک، نیاز به مجوز او داشت...

ماه رمضان است، سال 1336  ه.ق. یکصد و سی و شش سال از پایتختی تهران می‌گذرد. هنگامی که "آقامحمدخان قاجار" تقرب تهران به زادگاهش گرگان را، بهانه کرد، تا مرکزیت را، به دامنه های البرز بکشاند، تنگ غروب با شلیک 3 تیر توسط افراد قشون و قزاقخانه، از میدانهای چهار گوشه شهر، روزه‌داران از پایان امساک و فرارسیدن غروب و افطار خبردار شدند. پیش از بازگشت به سر خدمت، تا نزدیکی سحر، فرصت برای گشتی در شهر مهیاست...

اینجانبان محصلین مدرسه علوم سیاسی و دارالفنون که بر حسب امراولیاء دولت توقیف شده در این موقع امتحانات زحمات چندین ساله فدویان عاطل و از اخذ دیپلم محروم خواهیم شد لذا ازآن مقام محترم مستدعی است که امر و مقرر شود که یا به معیت مامورین پلیس به جلسه امتحان حاضر شده و یا آنکه ممتحنین به محبس توقیف ما آمده امتحانات لازمه را به عمل آورند.امر امر مبارک است

ناصرالدین شاه در طول پنجاه سال سلطنت ، تمام روزهای برفی را شکار می‌رفته است. مگر حادثه‌آی پیش می‌آمد، و یا آنقدر برف زیاد بود، که امکان رفتن به شکار وجود نداشت. با این وصف ،ناصرالدین شاه را عادت بر این بود که تا پهنه تهران را برف فرا می‌گرفت، آماده شکار می‌شد، آن هم نه به تنهایی ، بلکه باعده کثیری از شکارچیان دربار و اسب شکاری و ...هر بار که صحرای اطراف تهران و کوه های شمیران پوشیده از برف می‌شد، شاه و همراهان عازم شکار می‌شدند.  برای آنها تفاوت نمی‌کرد، هرجانداری را می‌کشتند، حرام و یا حلال فرقی نداشت، آهو ، پلنگ، خرس ، خرگوش ....