چند روزی است که بستری شده‌ام... شاه امروز صبح عزیمت کرد... سفر رفتنش حالم را خیلی بد می‌کند،‌ نه فقط چون دلم تنگ می‌شود،‌ بلکه به خاطر اینکه او در چنین موقعیت خطیری غایب خواهد بود... وضعیت در مرزهای ما،‌ یا در پاکستان و افغانستان،‌ به آسانی می‌تواند رو به وخامت گراید...

شرف‌یابی دو ساعت طول کشید. رویدادهای مختلف را گزارش دادم و اشاره کردم که دیدار قریب‌الوقوع شاه از آمریکا باید با شکوه و تشریفات هر چه تمام‌تر صورت گیرد. ادامه دادم، "به سفیر آمریکا پیشنهاد کردم که شاید بی‌مناسبت نباشد که رئیس جمهورشان در آخرین شب اقامت اعلیحضرتین در ضیافتی در سفارت ما شرکت کند...

شرفیابی در نوشهر... شاه پرسید که آیا واکنش عمومی نسبت به کنفرانس رامسر و بهبود برنامه مثبت بوده است؟ پاسخ دادم که مورد استقبال قرار گرفته است اما ارقامی که ما به هم بافته بودیم فراتر از فهم بیشتر آدم‌ها،‌ حتی خود من بود. این‌جور چیزها باید به زبان ساده و عوام‌فهم بیان شود،‌ و تازه آن‌وقت هم بهترین راه قبولاندن آن به مردم، بهبود واقعی شرایط زندگی آنهاست. در حال حاضر تنها چیزی که مردم می‌فهمند این است که تورم مشکل فلج کننده‌ای است و وضع خدمات عمومی اسفناک است...

شرفیابی... بریده‌ای از روزنامه نیویورک تایمز را تقدیم کردم که ادعا می‌کند روشنفکران این مملکت طالب اصلاحات اجتماعی بنیادی هستند. شاه اصلاً خوشش نیامد. گفت: احمق‌های پفیوز. کاری بیش از تکرار نکاتی که مشاوران خود ما در کنفرانس اَسپن تحت ریاست شهبانو در شیراز مطرح کردند، نمی‌کنند و به هر صورت، این روشنفکران فکر می‌کنند کی هستند؟ یک مشت بیکاره‌های بزدل که انتقاداتشان صرفاً به دعوت ما صورت گرفته.