در دوره پهلوی اول امرای نظامی در شناسایی، گزینش و روند انتخاب افراد وابسته نقش داشتند، ضمن اینکه رعایت ضوابط و قوانین انتخاباتی صرفا ابزاری برای تحقق اهداف رضاخان بود

پس از اشغال ایران در شهریور 1320، رضاشاه در اقدامی غافلگیرانه به روزولت، رئیس‌جمهور آمریکا، متوسل شده و از وی در برابر این حمله استمداد می‌کند؛ پاسخی که روزولت به این درخواست می‌دهد خط مشی آینده این کشور را مشخص می‌سازد

در دوره پهلوی اول سرکوب عشایر گام مهمی در روند قدرت‌گیری رضاخان بود که با استفاده از ارتش و در راستای تسلط بر منابع قدرت سیاسی و نظامی این قشر کهن از جامعه ایران انجام شد. با وجود این، در پاییز 1302، لشکر شمال غرب از لحاظ سربازگیری، وابستگی زیادی به همین عشایر داشت!

با وجودی سندی که تاریخ 24 مهر 1344 را بر خود دارد و حاوی نامه‌ای به قلم حسن سراج حجازی، وزیر کشور، خطاب به امیرعباس هویدا، نخست‌وزیر، درباره تقسیمات کشوری است، در روز ۲۲ مرداد ۱۳۵۰، یعنی فقط شش سال پس از نگارش این نامه، به عمر استان چهاردهم ایران خاتمه داده شد...

بخش عمده امنیت دوره رضاشاه که به امنیت سیاه‌چال تشبیه شده به سبب ساختار اطلاعاتی شهربانی بود. رضاخان مدت کوتاهی پس از کودتای 3 اسفند 1299، درصدد برآمد دستگاه شهربانی را تقویت و با گماردن افراد مورد اعتماد خود در رأس مدیریت‌های آن، کارآیی‌اش را تضمین کند. این دستگاه حتی از جاسوسی از فقرای در حال مرگ نیز چشم‌پوشی نمی‌کرد

آموزشی که به افسران و سربازان ارتش رضاخان داده می‌شد بیشتر با هدف رژه رفتن بود نه آمادگی برای شرکت در جنگ واقعی. اگر هم هرازگاهی مانوری برای تقویت این نیروها ترتیب داده می‌شد مقدمات کار به‌‌قدری مغشوش بود که تفاوت ره میان هدف مورد نظر از آن مانور و آنچه در واقعیت نصیب این نیروها شده بود زمین تا آسمان بود. یکی از این مقدمات مغشوش به نقشه‌هایی بازمی‌گشت که راهنمای نیروها بود