کُشتارِ مردم در میدانِ ژاله در 17 شهریور 1357، واکنش‌های کشورها و مقامات خارجی را در پی داشت. هر یک از این کشورها با توجه به رویکرد، امکانات و تجربه‌ای که داشتند واکنش‌های متفاوتی از خود بروز دادند

پس از شروع مراسم و سخنرانی آقایان حسین جلال کمالی، حجت‌‌الاسلام صمدانی و حجت‌‌الاسلام نیشابوری، افرادی با یاری عوامل شهربانی به درون شبستان وارد شده و با «جاوید شاه گویان» به مردم با چماق و چاقو حمله نمودند. شلیک گاز اشک‌‌آور و گلوله و حملات وحشیانه به شهادت دو نفر انجامید.

قیام 17 شهریور در شرایطی اتفاق افتاد که جعفر شریف امامی با اجرای سیاست آشتی ملی درصدد بود از بار مخالفتها بکاهد. با کشتار مردم این سیاست عملاً غیرقابل اجرا شد؛ آبراهامیان در این رابطه می‌گوید: «شب، مقامات نظامی تلفات آن روز را جمعا 87 کشته و 205 زخمی اعلام کردند. اما مخالفین اعلام کردند که تعداد کشته شدگان به بیش از 4000 نفر می‌رسد و تنها در میدان ژاله 500 نفر کشته شدند.»