سال ۱۳۱۴ مورد بی‌مهری کامل رضاشاه قرار گرفت و دستگیر شد. چند سال زندان و در ملایر تبعید بود. بعد از آزادی، به تهران بازگشت و به مطالعه و نوشتن مقاله مشغول شد. اما در سال ۱۳۱۹ دوباره بازداشت شد و گویا سرپاس مختاری (رئیس شهربانی رضاشاه) باعث سوءظن شده بود. مختاری ادعا کرد از سفارت آلمان به منزل او تلفن شده و یک‌بار نیز از منزل بهرامی با سفارتخانه تماس برقرار شده است

رضاخان در دوره قدرت‌گیری خود به هیچ فردی رحم نکرد و حتی افرادی را که در رسیدن او به تخت سلطنت و تثبیت قدرت یاریگرش بودند به شیوه‌های گوناگون حذف کرد، اما فردی که در بحبوحه جمهوری‌خواهی رضاخان، او را به معذرت‌خواهی وادار کرد، نه تنها هیچ‌گاه از عرصه قدرت حذف نشد، بلکه رفتار رضاخان با او با احترام و توأم با ترس بود

روشنفکری بود که یک چهره بارز و روشن نداشت. گویی! بازی دو روی سکه را خوب می‌دانست. بر استبداد و شبه‌مدرنیسم غرب‌گرای پهلوی اول لبخند می‌زد، گهگاهی بر تنور استبداد رضاشاه می‌دمید، آشکار از تجددمآبی تبلیغ می‌کرد، تغییر ظاهر را گامی در مسیر پیشرفت و روشنفکری می‌دانست

از شخصیت‌های پرچالش تاریخ معاصر ایران دیپلمه‌ای است که گرچه دانشگاه نرفته بود، به مدارج بالایی رسید؛ کارمند راه‌آهن بود، اما قلم و ذوق نوشتن مقاله در روزنامه داشت. گویی! صاحب این قدرت و منصب مهم در خیال و رؤیا بود، اما این خیال خیلی زود در واقعیت تحقق یافت؛ رئیس انتشارات و رادیو، معاون نخست‌وزیر، وزیر و مهم‌تر از آنها دوازده سال رئیس دفتر شاه شد

در دوره رضاخان، به دلیل تضاد رویکرد شبه‌مدرنیستی او با مذهب تشیع و نیز ناهمخوانی انحصارطلبی او در قدرت، با اقتدار قشرهای دیگر جامعه، یکی از گروه‌هایی که به‌شدت در تنگنا قرار گرفت علما و روحانیان شیعه بودند، اما در فضایی که هر گونه اقدام این قشر به‌شدت سرکوب می‌شد یکی از مُعَمَم‌ها آزادانه اندیشه‌های خود را تبلیغ و ترویج می‌کرد