انقلاب مشروطیت مسیر حکومت‌داری در ایران را با تغییر اساسی مواجه کرد و خواسته‌های دموکراتیک و نقش احزاب در نظام سیاسی اهمیت یافت. بعد از حوادث مشروطیت به ترتیب رضاشاه و محمدرضا پهلوی بر کرسی قدرت تکیه زدند و رویکردهای خاصی در قبال این رکن دموکراسی در پیش گرفتند

در دوره محمدرضا پهلوی برای شبیه‌سازیِ هرچه بیشتر ایران به نظام‌های غربی، برنامه‌ریزی برای توسعه در دستور کار قرار گرفت و تا سال 1356، پنج برنامه‌ توسعه ارائه و اجرا شد، اما در این سال، رژیم پهلوی با نقد وضع موجود، کوشید برنامه ششم عمرانی را با جرح‌وتعدیل‌هایی ارائه کند، اما این برنامه‌ها به دلیل بلندپروازی‌ها، عوارضی داشت که جامعه را دچار بحران کرد

محمدرضا پهلوی در 26 دی‌ماه 1357، ایران را به بهانه درمان بیماری خود و درواقع به قصد فرار از کشور ترک کرد. اقدام او برای خروج از کشور، تصمیمی یک‌شبه و فردی نبود، بلکه برآیند نهایی دیدگاه‌های موافقان و مخالفان او دراین‌باره بود، اما چرا تصمیم‌گیرندگان دراین‌باره با هم توافق نداشتند؟

«بله‌قربان‌گویی» و «بله‌قربان‌شنوی» یکی از شیوه‌های مدیریتی است که در تاریخ ایران، به‌ویژه در دوره پهلوی، برای دستیابی به منصب، حفظ آن و ترقی در ساختار مدیریتی کشور بسیار کاربرد داشته است. این شیوه مدیریتی که در رأس رژیم تولید می‌شد و در زیر ساختارها جریان می‌یافت، پیامدهایی داشت که یکی از آنها را از زبان یکی از همین بله‌قربان‌گوها و بله‌قربان‌شنوها می‌خوانیم:

ظهر شنبه 17 دی 1356، در صفحه هفت روزنامه اطلاعات، بخش «نظرها و اندیشه‌ها»، مقاله‌ای دوستونی به چشم می‌خورد با عنوان «ایران و استعمار سرخ و سیاه» که در آن، به امام خمینی، مرجع تقلید انقلابی مردم، توهین شده بود. اینکه چرا شاه به انتشار چنین مقاله‌‎ای دست زد و با آن، به نوعی انتحار سیاسی کرد پرسشی است که برای پاسخ به آن باید به یک هفته پیش از تاریخ انتشار مقاله بازگشت