یکی از اصول مهمِّ سیاست مستقل ملّی مبنی بر احترام به حقوق کشورهای دیگر و دخالت نکردن در مسائل داخلی ملل جهان است که سردمداران حکومت پهلوی آن را به چالش کشیدند. یکی از محقّقان غربی، نوشته است:«ساده‌ترین صفتی که می‌توان در مورد رژیم ایران به کار برد، این است که آن‌ را توسعه‌طلب بنامیم».

«دنیس رایت» غفلت سفرای سابق ایران در لندن، در بهره‌گیری از نظرات دوشیزه «نانسی لمبتون» را شماتت کرد و گفت: «ولی نخست وزیران انگلیس همیشه پس از مطالعه گزارش سفرای انگلیس در ایران با دوشیزه لمبتون به مشورت می‌پردازند و نظرات او را در مورد مسائل مطرح شده جویا می‌شوند...

ایران در این زمان دارای قدرت نظامی چندانی نبود که بتواند تأثیرگذاری مهمی در نبردها داشته باشد. اما ایران از زاویه تأمین نیازهای طرفهای درگیر بسیار حائز اهمیت بوده و می‌توانست در دوران جنگ بسیاری از نیازهای لجستیکی و غذایی نیروهای جنگی روس و انگلیس را تأمین کند. همین مسئله نهایتاً منجر به قحطی گسترده‌ای در ایران شد که در طی آن حدود 40 درصد از مردم ایران از گرسنگی جان خود را از دست دادند...

یکی از پنج مجله انتشاریافته کودکان و نوجوانان در تهران طی سالهای 1320 تا 1325ش، «شیپور» نام داشت. این نشریه انگلیسی‌زبان مملو از تصاویر تبلیغاتی اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری بریتانیا بود. نشریه یادشده، ضمیمه‌ای به نام «نونهالان» برای کودکان هشت تا چهارده سال داشت. بیشتر مطالب این ضمیمه، داستان و دارای کاریکاتورهای پیوسته‌ای بود که اکثرا از انگلستان وارد می‌گردید و با حمایت مستقیم سفارت انگلیس، به‌صورت رایگان در اختیار کودکان ایرانی قرار می‌گرفت.

از همان روزهای آغاز کار دولت مصدق، روزنامه‌های جهان عرب فعالیتی پیگیر را در جهت لغو شناسایی اسرائیل توسط ایران به کار بستند. چشم امید آنها نیز به آیت‌الله کاشانی، که او را پرچمدار مبارزه با استعمار انگلستان در ایران به شمار می‌آوردند، دوخته شده بود.