حکومت شاه و خانواده سلطنتی متکی به «حکومت نظامی» بود که تقریباً به صورت دائم در ایران فقط برقرار بود، برای توقیف روزنامه‌ها و گاهی بازداشت خود مدیر و نویسنده روزنامه،‌ از این جهت قدرت رزم‌آرا،‌ رئیس ستاد ارتش روز به روز چشمگیرتر می‌شد خصوصاً موقعی که محمد مسعود دم چاپخانه محل چاپ روزنامه‌اش ترور گردید...

...تلفنی با فریدون هویدا صحبت کردم و از او شنیدم که: گر چه تقریباً هر شب به ملاقات والاحضرت اشرف می‌رود،‌ ولی والاحضرت از ادعای خود راجع به اینکه هویدا مسئول همه حوادث کشور است،‌ دست بردار نیست. و حتی در مقابل او هم از بی‌حرمتی نسبت به هویدا ابائی ندارد. فریدون می‌گفت: روز جمعه که تلفنی با امیرعباس در زندان صحبت کرده،‌ او را خیلی سرحال و شاد یافته است...

شاه که انتظار چنین روزی را می‌کشید تا آخرین پایگاه وجودی کابینه قوام نیز از دست او خارج گردد،‌ فکر می‌کرد دیگر قوام خود کنار خواهد رفت زیرا لایحه او از مجلسی که خود آن را ساخته است رد گردید ولی قوام کسی نبود که به رعایت این نزاکت‌ها از قدرت به میل خود کنار رود به همین جهت از چند روز بعد از آن جلسه، حملات به سیاست داخلی‌اش چه در مجلس و چه در مطبوعات به تدریج زیاد شد...

من وقتی اخبار حمله ارتش به آذربایجان و پایان غائله را از رادیو شنیدم آن روز به تهران مراجعت کرده فردای آن به منزل قوام برای تبریک به او رفتم،‌ دیدم سرلشکر رزم‌آرا رئیس ستاد ارتش،‌ قبل از من آمده است که او را فوراً احضار نمود. پس از او وقتی من وارد اتاق قوام شده به او تبریک گفتم از پایان غائله آذربایجان دیدم با ناراحتی گفت: ولی نمی‌بینید توده‌ای‌ها چقدر به من فحش داده و می‌دهند؟ من گفتم: مگر انتظار داشتید آنها هم به شما در این کار تبریک بگویند؟ قوام سکوت نمود...

اما حزب توده که در اوج قدرت خود بود مخصوصاً اینکه چهار عضو کمیته نیز وزرای مقتدر کابینه بودند بر توسعه آن روز به روز افزوده می‌شد و زعمای آنها را دچار غرور خاصی نموده بود چنان که یادم می‌آید به مناسبتی در محل باشگاه حزب واقع در خیابان فردوسی دعوتی از قوام‌السلطنه و روزنامه‌ها شده بود که آن روز من وقتی وارد آن باشگاه شدم که نخست‌وزیر هم همان موقع وارد شده بود بعد نطق‌های حزبی ایراد می‌شد...