شرفیابی. شاه سرحال بود. سیاست جدیدش در مشارکت کارگران در سهام کارخانه در داخل و خارج با موفقیت توأم بود. مطبوعات انگلستان به خصوص خیلی ابراز احساسات کردند، مخصوصاً "اکونومیست"...

شرف‌یابی دو ساعت طول کشید. رویدادهای مختلف را گزارش دادم و اشاره کردم که دیدار قریب‌الوقوع شاه از آمریکا باید با شکوه و تشریفات هر چه تمام‌تر صورت گیرد. ادامه دادم، "به سفیر آمریکا پیشنهاد کردم که شاید بی‌مناسبت نباشد که رئیس جمهورشان در آخرین شب اقامت اعلیحضرتین در ضیافتی در سفارت ما شرکت کند...

شرفیابی. برنامه سفر انگلستان را گزارش دادم و پرسیدم مایل است چه کسانی در التزام رکاب باشند. گفت "چند امیر مطلع در امور نیروی دریایی،‌ دکتر ایادی و یکی دو پیش‌خدمت." قبل از ترک او گفتم من شخصاً‌ تا ژنو همراهی‌اش می‌کنم،‌ چون لازم است کسی آنجا باشد و بر امور نظارت کند. گفت "هر جور که دلت می‌خواهد. البته لازم است که تو در ژنو مراقب اوضاع باشی."

از دوم فروردین با خانواده سلطنتی در کیش بوده‌ام. هر روز با شاه به سوارکاری می‌پردازم. دستور داده بودم ده رأس اسب به همین منظور به کیش بیاورند. شاه مشتاق است که من هر چه سریع‌تر هتل‌ها،‌ قمارخانه‌ها و سایر تأسیساتی را که برای کیش در نظر داریم به پایان برسانم. به من گفت، "مایلم، قبل از مرگم،‌ اینجا را آن‌طور که آرزو دارم، ببینم.

شرفیابی در نوشهر... شاه پرسید که آیا واکنش عمومی نسبت به کنفرانس رامسر و بهبود برنامه مثبت بوده است؟ پاسخ دادم که مورد استقبال قرار گرفته است اما ارقامی که ما به هم بافته بودیم فراتر از فهم بیشتر آدم‌ها،‌ حتی خود من بود. این‌جور چیزها باید به زبان ساده و عوام‌فهم بیان شود،‌ و تازه آن‌وقت هم بهترین راه قبولاندن آن به مردم، بهبود واقعی شرایط زندگی آنهاست. در حال حاضر تنها چیزی که مردم می‌فهمند این است که تورم مشکل فلج کننده‌ای است و وضع خدمات عمومی اسفناک است...