ویلیام اچ. هورنی‌بروک، جانشین چارلز سی. ‏هارت، که از سال 1933 تا 1940م (1312-1319ش) به مدت هفت سال از سوی وزارت خارجه آمریکا به سمت وزیر مختار در ایران منصوب گردید و در تهران اقامت داشت، در گزارشی از وضعیت صنایع هوایی ایران در دوره رضاشاه و نسبت انگلیسی‌ها با آن سخن گفته است...

آموزشی که به افسران و سربازان ارتش رضاخان داده می‌شد بیشتر با هدف رژه رفتن بود نه آمادگی برای شرکت در جنگ واقعی. اگر هم هرازگاهی مانوری برای تقویت این نیروها ترتیب داده می‌شد مقدمات کار به‌‌قدری مغشوش بود که تفاوت ره میان هدف مورد نظر از آن مانور و آنچه در واقعیت نصیب این نیروها شده بود زمین تا آسمان بود. یکی از این مقدمات مغشوش به نقشه‌هایی بازمی‌گشت که راهنمای نیروها بود

با کودتای 1299 و شکل‌گیری قشون متحدالشکل به جهت اتکای رضا پهلوی و دولت کودتا به ارتش، اصلاحات نظامی در رأس امور قرار گرفت، اما شواهد و منابع تاریخی نشان می‌دهد برخلاف همه ساختارهای شکل‌گرفته و برخلاف همه تبلیغاتی که در رابطه با تحولات صورت‌گرفته جریان داشت سربازان و نظامیان آموزش‌دیده به دلایل متعدد فاقد کارایی بودند. یکی از دلایل، کمبود تجهیزات و امکانات بود...

در 26 خرداد 1304 کنفرانسی در ژنو برگزار شد تا در آن درباره رژیم حقوقی خلیج فارس تصمیم‌گیری شود. در این مقطع ایران به جز چند کشتی کوچک قدیمی عملا نیروی دریایی نداشت و انگلستان به هیچ وجه موافق ایجاد نیروی دریایی برای ایران نبود. برای شرکت در این کنفرانس ارفع‌الدوله، سرلشکر حبیب‌اله شیبانی، و... به نمایندگی از ایران گسیل شده بودند

طرح شکل‌گیری شورای اقتصاد نخستین تلاش‌ها در جهت تأسیس نهادهای اقتصادی در سطح حاکمیت سیاسی بود که در سال‌های پایان حکومت شانزده‌ساله رضاخان مطرح شد. هدف از تشکیل این نهاد تهیه نخستین نقشه اقتصادی کشور در عصر پهلوی اول بود، اما آیا این نهاد توانست کارویژه‌هایی را که از آن انتظار می‌رفت به انجام رساند و رسالتی را که برای پاسخ به آن شکل گرفته بود مرتفع سازد؟