محمدرضاشاه در موارد بی‌شمار بدون هرگونه ارتباط مشخصی با موضوع، از پدر خود یادآوری می‌کرد؛ آن هم در شرایطی که در متن و گفتار محمدرضا هیچ‌گونه توجیهی برای ذکر خاطره پدر به وسیله او وجود نداشت. علت بیان این خاطرات بیش از آنکه جنبه احترام گذاشتن داشته باشد جنبه سیاسی و روانی داشت.

سابقه اختلاف شیخ نورالله اصفهانی با رضاشاه به دوره احمدشاه قاجار بر‌می‌گردد. در این زمان شیخ از اینکه احمدشاه، رضاخان را وزیر جنگ و فرمانده کل ارتش کرده انتقاد می کند. همزمان در ملاقات با رضاخان، شیخ از ستمگریهای حاکم نظامی اصفهان او را مطلع می‌نماید و رضاخان را به گرگ‌ آدم‌خوار تشبیه کرده که این مسئله سبب ناراحتی رضاخان شده و به فاصله کوتاهی اولین سوء قصد به جان شیخ نورالله توسط یک زن کردتبار انجام شده که به سرانجام نمی‌رسد.

سپهبد امیراحمدی همان «احمدآقاخان» بود که در طلوع رضاشاه از خود بروز و ظهوری داشت، یعنی وقتی رضاشاه در مقام نخست‌وزیری با مجلس اختلاف به هم زد و تهران را به قصد بوم‌هن ترک گفت یکی از اولتیماتوم‌دهندگان به مجلس که به تهران می‌آیم و چنین و چنان می‌کنم،‌ شخص او بود که فرمانده قشون لرستان بود و قبلاً هم عده‌ای از لرها را که سران آنها بودند به دار زده بود و رعب و وحشتی داشت. رضاشاه نیز از او ملاحظه داشت...

در آستانه چهلمین سالروز پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سخن از زمینه‌های سقوط سلسله پهلوی در ایران، به‌هنگام گشته است؛ چه اینکه علاوه بر این مناسبت تاریخی، تاریخ‌سازی برخی رسانه‌های وابسته به بیگانگان، موجبات آن را فراهم کرده است. در گفت‌وشنودی که در پی می‌آید، جناب عباس سلیمی نمین، پژوهنده تاریخ معاصر ایران، دراین‌باره سخن گفته است.

در ترکیه نیز مانند ایران دوره رضاخان، آتاتورک شروع به حذف نخبگان اطراف خود کرد. یک محاکمه نمایشی شبیه به محاکمه‌ای که مدحت پاشا طی آن به جنایاتی که هرگز مرتکب نشده بود اقرار کرد؛ در سینمای الحمرا ترتیب دادند که فاقد آیین دادرسی و وکیل مدافع بود.

...مرحوم سلیمان‌میرزا اسکندری ... قبل از رضاشاه لیدر آزادی‌خواهان و افکار چپ در ایران بود و رضاشاه برای اینکه او را شکست دهد با ابراز تمایل به جمهوری‌خواهی او را و بالنتیجه سیاست شوروی را به سوی خود جلب نموده وزیر معارف کابینه خود کرد و سپس با تظاهری از قیام مردم تهران فکر جمهوریت در نطفه خشک شد و موضوع خلع قاجاریه و سلطنت رضاشاه به میان آمد و سلیمان‌میرزا و دسته قوی حزب اجتماعیون او که اثر خاصی در سیاست ایران داشت از صحنه سیاسی طرد گردید.